Θα μας λέει σε τι επίπεδα είναι η υγρασία στο δέρμα, ενώ θα προτείνει καλλυντικά και ορούς βασισμένος στο DNA μας, που θα ετοιμάζονται, στη στιγμή, από έναν μικρό εκτυπωτή βιοκαλλυντικών στο μπάνιο μας. Η ομορφιά, άλλωστε, πρέπει να είναι πειραματική, προσωπική, ελεύθερη, που λέει και η εμβληματική makeup artist, Πατ ΜακΓκραθ, αλλά τώρα, πια, και εντυπωσιακά διαδραστική!
Η βιομηχανία της ομορφιάς κινείται πια με ρυθμούς του Νόμου του Moore, δηλαδή με την ίδια ταχύτητα που διπλασιάζεται η υπολογιστική ισχύς στους υπολογιστές. Οι προβλέψεις για την επόμενη 30ετία μιλούν για μια αγορά αισθητικής υψηλής τεχνολογίας που θα ξεπεράσει τα 400 δισεκατομμύρια δολάρια ως το 2050, σύμφωνα με τη McKinsey.
Η παραδοσιακή έννοια του “καλλυντικού” αλλάζει: το skincare γίνεται skin-science, το make-up γίνεται augmented reality και τα spa εξελίσσονται σε data labs. Η τεχνητή νοημοσύνη, τα βιομετρικά δεδομένα και η προσωποποιημένη γονιδιακή προσέγγιση καταργούν τις γενικεύσεις. Δεν θα υπάρχουν πλέον γενικές οδηγίες τύπου “καλό για ξηρό δέρμα”. Οι συστάσεις θα είναι ακριβείς, εξατομικευμένες και δυναμικές, έτσι σχεδιασμένες ώστε να αφορούν στο δέρμα συγκεκριμένου ανθρώπου, σε μια χρονική στιγμή και στις συνθήκες της δικής του καθημερινότητας. Η φροντίδα του προσώπου παύει να είναι μια σταθερή ρουτίνα και γίνεται ευέλικτο σύστημα ανταπόκρισης, με βάση τη διατροφή, τον ύπνο, την ατμοσφαιρική ρύπανση, την έκθεση σε μπλε φως ή τις ορμονικές διακυμάνσεις κάθε οργανισμού. Το δέρμα δεν ταξινομείται πια σε “ξηρό”, “μεικτό”, “ευαίσθητο”, αλλά αποκτά προφίλ πιο βιολογικό, τεχνολογικά χαρτογραφημένο, με διαρκή εξέταση και προσαρμογή νέων δεδομένων του. Η γενίκευση, η ομαδοποίηση, η κατηγοριοποίηση δεν είναι απλώς παρωχημένες τακτικές, αλλά και μεγάλο λάθος.
Η L’Oréal, που ήδη επενδύει πάνω από 1 δισεκατομμύριο ευρώ ετησίως στην έρευνα και την καινοτομία, έχει παρουσιάσει το Perso, μια συσκευή που σκανάρει το πρόσωπο και παρασκευάζει εξατομικευμένες φόρμουλες σε πραγματικό χρόνο. Βασίζεται σε αναγνώριση χρωματικών αποκλίσεων, μετεωρολογικά δεδομένα και προσωπικές προτιμήσεις, και υπόσχεται «καλλυντική ακρίβεια επιπέδου εργαστηρίου στο μπάνιο του χρήστη». Η Shiseido εξετάζει, ήδη, τη χρήση νευρωνικών δικτύων για την πρόβλεψη της γήρανσης με ακρίβεια 93% από τις πρώτες φωτογραφίες του προσώπου. Η πλατφόρμα της, εν μέρει βασισμένη σε τεχνολογία που αναπτύχθηκε για την ιατρική απεικόνιση, επιδιώκει να εντοπίζει «σημάδια γήρανσης πριν ακόμη γίνουν ορατά».
Η Amazon, διαθέτει, ήδη, έξυπνους καθρέφτες, που αναλύουν πρόσωπα και σου στέλνουν εξατομικευμένη λίστα προϊόντων για τις συγκεκριμένες ανάγκες δέρματος στο κινητό. Ορισμένα μοντέλα, όπως το Echo Look, δοκιμάστηκαν αρχικά για συμβουλές ένδυσης, αλλά τώρα επεκτείνονται σε ανάλυση επιδερμίδας, διασυνδεδεμένα με την πλατφόρμα της AWS και συνεργασίες με brands ομορφιάς. Στο μεταξύ, στην βασίλισσα των καλλυντικών την Κορέα, η Amorepacific έχει αναπτύξει το IOPE Lab, έναν διαδραστικό καθρέφτη με τεχνολογία AI, που αναλύει την επιδερμίδα σε 12 κατηγορίες, ενώ η LG H&H δοκιμάζει, ήδη, σύστημα ψηφιακής επιδερμικής ταυτότητας που προσαρμόζει προϊόντα με βάση το μικροβίωμα του δέρματος. Ο ανταγωνισμός δεν αφορά πια μόνο το ποιος θα λανσάρει την επόμενη κρέμα, αλλά το ποιος θα ξέρει πρώτος τι χρειάζεται το πρόσωπο πριν το καταλάβει το ίδιο το άτομο.
Η τεχνολογία δεν ακολουθεί πλέον την κανόνες ομορφιάς και την αισθητική προτύπων, αλλά την επαναπροσδιορίζει. Ο μύθος της μιας και μοναδικής ομορφιάς υποχωρεί μπροστά σε αναλογίες, συμμετρίες, χρωματικές ισορροπίες, μικροσκοπικές αποκλίσεις που το ανθρώπινο μάτι αγνοεί, αλλά το λογισμικό όχι. Ο αλγόριθμος δεν κρίνει αλλά υπολογίζει τι κολακεύει περισσότερο. Και από τη στιγμή που οι εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης γνωρίζουν το πρόσωπό καλύτερα από όσο το ίδιο το άτομο, αρχίζουν να αποφασίζουν όχι απλώς τι του ταιριάζει, αλλά τι χρειάζεται ακριβώς με βάση δεδομένα, όπως ηλικία, φως, γωνία, ή προτιμήσεις άλλων ατόμων με παρόμοια χαρακτηριστικά.
Σε έρευνα του MIT Technology Review, οι περισσότεροι από όσους συμμετείχαν δήλωσαν ότι ένιωθαν πιο ελκυστικοί, όταν έβλεπαν το πρόσωπό τους μέσα από φίλτρα που είχαν δημιουργηθεί από σύστημα τεχνητής νοημοσύνης, παρά όταν χρησιμοποιούσαν αυτά που είχαν επιλέξει οι ίδιοι. Κοινώς, το πρόγραμμα τους μελετούσε καλύτερα απ’ ό,τι οι ίδιοι τον εαυτό τους. Αν λοιπόν η αίσθηση του τι μας πάει αρχίζει να διαμορφώνεται από υπολογιστικά μοντέλα, τότε αλλάζει ριζικά και η σχέση μας με τον καθρέφτη.
Το θέμα πλέον είναι όχι πως ορίζεται η ομορφιά, αλλά από ποιον. Όταν η εμφάνιση έχει προβλεφθεί, διαμορφωθεί, εγκριθεί και βελτιστοποιηθεί από ένα σύστημα που γνωρίζει τη βιολογία της επιδερμίδας καλύτερα από τον ίδιο το πρόσωπο, η έννοια της “προσωπικής” αισθητικής μετατοπίζεται. Η αυθεντικότητα παύει να είναι αυθόρμητη. Προκύπτει από συνδυασμούς αλγοριθμικών μεταβλητών, όπως η κατανομή του φωτός στο πρόσωπο, η γεωμετρία των χαρακτηριστικών, η συμπεριφορά του δέρματος σε περιβαλλοντικές παραμέτρους. Ούτε η φυσικότητα είναι κάτι ανεπιτήδευτη, αλλά το αποτέλεσμα επεξεργασίας απο εικόνες υψηλής ανάλυσης, συνδυασμένες με νέα πρότυπα αποδοχής. Η ομορφιά παύει να είναι υπόθεση προϊόντων, αλλά σχεδιάζεται και ρυθμίζεται με επιστημονικούς και τεχνολογικούς όρους. Είναι υπηρεσία, βασισμένη σε δεδομένα, σε προβλέψεις, σε μαθηματικά μοντέλα προτίμησης και συσχέτισης.
Με μια κουβέντα, το μέλλον δεν περιπλέκει την ομορφιά. Την απλουστεύει, την προσωποποιεί και την φέρνει πιο κοντά στην καθημερινότητα απ’ όσο φανταζόταν ποτέ η βιομηχανία.
