Ο Δημήτρης Μαμιός μίλησε στο eeconomy.gr και συγκεκριμένα στη Φωτεινή Οικονομοπούλου για την εμπειρία του στην παράσταση «Το Χρονικό ενός Δυσλεκτικού», όπου υποδύεται έναν ήρωα που παλεύει με τη δυσλεξία σε μια κοινωνία που δεν κατανοεί τη διαφορετικότητα. Μοιράστηκε τις προσωπικές του προκλήσεις και τις ομοιότητες που βρήκε με τον ρόλο, ενώ αναφέρθηκε για την σημασία της αποδοχής και της κατανόησης των ατόμων με μαθησιακές δυσκολίες.
Στην παράσταση «Το χρονικό ενός δυσλεκτικού», υποδύεστε έναν ήρωα που έχει δυσλεξία σε μια εποχή και μία κοινωνία με περιορισμένη κατανόηση της διαφορετικότητας. Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίσατε κατά την προετοιμασία αυτού του ρόλου;
Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν, δεδομένου ότι είμαι και εγώ δυσλεκτικός, να έρθω σε επαφή με αυτό που έχω περάσει. Να κάνω μια αναδρομή στο παρελθόν και να σκεφτώ τι πραγματικά είχε συμβεί και σε μένα.
Ο πρωταγωνιστής έχει πάρα πολλά κοινά σημεία με τη δική μου ζωή και συγκεκριμένα στο πώς με αντιμετώπιζαν μικρό. Βέβαια, επειδή αυτό το κείμενο ανήκει σε μια προηγούμενη εποχή, αξίζει να σημειώσω πως εκείνα τα χρόνια ήταν σαφώς πιο δύσκολα από τα δικά μου. Παρόλα αυτά, μπορεί κανείς να δει πως πολλά πράγματα έχουν παραμείνει ίδια. Σαν να υπάρχει ένα κοινό μυστικό που κανείς δε μιλά για αυτό.
Έχετε κοινά σημεία αναφοράς με τον ρόλο αυτό;
Υπήρχε ένα περιστατικό το οποίο γράφεται στο βιβλίο που με έκανε να νιώσω πως έχω κοινά σημεία με τον πρωταγωνιστή. Η μητέρα πηγαίνει το παιδί σ’ έναν ειδικό για να καταλάβει ακριβώς τι μαθησιακές δυσκολίες έχει. Αυτό που συνέβη στον συγγραφέα είχε συμβεί και σε εμένα και μάλιστα μου είχαν συνταγογραφηθεί κάποια φάρμακα όπως και σε εκείνον τότε. Η μητέρα του συγγραφέα τα πέταξε όπως ακριβώς και η δική μου.
Η παράσταση αναδεικνύει τη σημασία της αποδοχής και της κατανόησης της διαφορετικότητας. Ποιο μήνυμα θα θέλατε να περάσετε στο κοινό σχετικά με την αντιμετώπιση των ατόμων με μαθησιακές δυσκολίες;
Δε θέλω να περάσω κάποιο μήνυμα μόνο για τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Το κείμενο με αφορμή αυτά τα παιδιά αφορά στην ευρύτερη έννοια του στίγματος.
Θέλω να πιστεύω πως όποιος βλέπει την παράσταση- μικρός ή μεγάλος- παρατηρεί «κομμάτια» του εαυτού του. Ίσως ένας γονιός να κάνει αναδρομή στο δικό του παρελθόν. Εάν, για παράδειγμα, ως παιδί είχε υποστεί bullying λόγω της διαφορετικότητάς του.
Στην παράσταση, το σκηνικό αποτελείται από έναν «χάρτινο κόσμο» γεμάτο γράμματα. Πώς συμβάλλει αυτό το σκηνικό στην απόδοση της ιστορίας και πώς επηρεάζει την ερμηνεία σας;
Κάθε σκηνικό επηρεάζει την ερμηνεία διότι πρέπει να το χρησιμοποιήσεις. Το συγκεκριμένο σκηνικό μοιάζει με το εσωτερικό του εγκέφαλου ενός ανθρώπου. Είναι αρκετά φαντασιακό.
Η δυσλεξία συχνά συνοδεύεται από παρεξηγήσεις και στερεότυπα. Πιστεύετε ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα υποστηρίζει μαθητές με δυσλεξία; Η κοινωνία συνολικά;
Τώρα πια οι νέοι γονείς ψάχνουν και ενδιαφέρονται περισσότερο. Υπάρχουν τόσες οργανώσεις που βοηθούν παιδιά με δυσλεξία και άλλες μαθησιακές δυσκολίες. Όσον αφορά στα ελληνικά σχολεία ίσως θα έπρεπε να οργανωθούν λίγο καλύτερα…
Να σημειώσω πως δεν περίμενα πως υπάρχουν τόσα μικρά παιδιά με δυσλεξία και το αντιλαμβάνομαι καθώς έρχονται να παρακολουθήσουν την παράσταση.
Η παράσταση είναι η αφορμή να δει κανείς πως υπάρχουν και άλλοι σαν εκείνον ή εκείνη. Να νιώσουν πιο οικεία και όχι μόνο στο κομμάτι των μαθησιακών δυσκολιών αλλά γενικότερα. Να απενοχοποιήσουν όποιο κοινωνικό στίγμα «κουβαλούν» και να το «πετάξουν» από πάνω τους. Ακόμα και αν αφορά τη σεξουαλικότητα ή την οικονομική τους κατάσταση.
Σίγουρα, ζούμε σε μια εποχή που σιγά σιγά πολλά κοινωνικά στίγματα απενοχοποιούνται αλλά το ουσιαστικό είναι να το πιστέψουμε βαθιά μέσα μας.
Πριν ασχοληθείτε με την υποκριτική, εργαστήκατε ως ναύτης μαζί με τον πατέρα σας, ο οποίος ήταν καπετάνιος. Πώς αυτές οι εμπειρίες διαμόρφωσαν την προσωπικότητά σας και επηρέασαν την καλλιτεχνική σας πορεία;
Δεν έχω κάνει καριέρα στη ναυτιλία…Έχω κάνει κάποια ταξίδια μαζί με τον μπαμπά μου, ναι.
Οτιδήποτε «μαζεύεις» ως εμπειρία σε «εξοπλίζει». Με άλλα λόγια, ό,τι ζεις μπορείς να το αξιοποιήσεις στην τέχνη σου.
Έχετε βραβευτεί με το πρώτο βραβείο ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Πειραματικού Θεάτρου στο Ανόι. Πείτε μας για αυτή την εμπειρία.
Το να παίζεις σ΄ έναν τόπο που δεν έχει καμία σχέση με την ευρωπαϊκή κουλτούρα, καθώς οι άνθρωποι ήταν κυρίως από το Βιετνάμι αλλά από ολόκληρη την Ασία, ήταν με απλά λόγια μία τρομερή εμπειρία. Μόνο και μόνο που βρέθηκα εκεί ήταν το κάτι άλλο.
Το βραβείο είναι μια επιβράβευση που έρχεται για τη δουλειά που έχεις κάνει τόσο καιρό και μόνο αυτό. Δε θέλω να σκέφτομαι πως έχω καταφέρει κάτι καθώς έτσι πιστεύω πως σταματά η εξέλιξη. Το όλο θέμα είναι και πώς σε καταλαβαίνει ο κόσμος μέσα από την τέχνη σου.
Πέρα από την υποκριτική, έχετε ασχοληθεί με την ποίηση και τη μουσική. Πώς αυτές οι μορφές τέχνης συμβάλλουν στην έκφρασή σας;
Όπως κάποιος όσο περισσότερες γλώσσες γνωρίζει θα του φανούν χρήσιμες, έτσι μαθαίνοντας ένα μουσικό όργανο μαθαίνεις να συνδυάζεις τις νότες με τη φωνή σου ή το σώμα σου κλπ.
Μάλιστα, μπορείς να φτάσεις στο σημείο να συνδυάζεις τις τέχνες δημιουργώντας μία αίσθηση και κατά συνέπεια μία καινούργια εμπειρία για τον εκάστοτε θεατή. Και όλα αυτά συνδυάζοντας τις λέξεις, τους ήχους αλλά και τις κινήσεις του σώματος.
Ως καλλιτέχνης πώς παραμένετε δημιουργικός; Από πού αντλείτε έμπνευση;
Είμαι λίγο κατά των ορισμών των λέξεων, καθώς αναρωτιέμαι πώς να ορίσω τι σημαίνει καλλιτέχνης. Πόσο μάλλον πώς να ορίσω εάν εγώ είμαι ένας .Το καλλιτέχνης είναι «βαριά» λέξη… Διαμορφώνουν τον άνθρωπο θα έλεγα καλύτερα.
Αντλώ έμπνευση από ό,τι μου συμβαίνει καθημερινά. Από ό,τι με θυμώνει. Από ό,τι με στρεσάρει. Από ό,τι με κάνει να ερωτεύομαι. Από το πώς αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γενικότερα.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στον χώρο της υποκριτικής;
Το φετινό καλοκαίρι θα είμαι στην Επίδαυρο. Αυτό είναι το πιο μελλοντικό που μπορώ να πω.
Επιπλέον, τον επόμενο μήνα ξεκινάω γυρίσματα για μία νέα ταινία.
Υπάρχουν συγκεκριμένοι ρόλοι ή συνεργασίες που ονειρεύεστε να πραγματοποιήσετε;
Όχι, δεν νομίζω ότι έχω κάποιον συγκεκριμένο ρόλο που ονειρεύομαι να παίξω. Γενικότερα, αφήνω τα πράγματα να έρχονται και δε κυνηγώ κάποιον «μεγάλο» ρόλο. Επιλέγω ρόλους που με κάνουν να συνομιλώ με το μέσα μου. Με άλλα λόγια, επιλέγω ρόλους που έχουν κάτι να μου πουν και προφανώς που μπορώ να τους αντιληφθώ. Δε με αφορά πια να κάνω κάτι για να δείξω βερτουόζως.
Έχετε κάποιο moto στη ζωή;
Κανένα μότο.
